سرعت فرار حداقل سرعتی است که یک فضا پیما باید برای رهایی از دام جاذبه یک سیاره به آن سرعت برسد که البته بر حسب بزرگی و کوچکی سیاره و نیروی جاذبه آن سیاره و حتی جرم خود آن فضا پیما که قصد رهایی از دام جاذبه زمین را دارد سرعت فرار هم به تناسب همین عوامل کم و زیاد می شود و مقداری متغییر دارد و هرچه سیاره بزرگتر و جرم فضاپیما بیشتر باشد سرعت بیشتری برای جدایی از سیاره نیاز است و عکس آن نیز صادق بوده و هر چه سیاره کوچکتر و جرم فضاپیما کمتر باشد سرعت فرارهم به همین نسبت کم می شود. و هرچه سرعت پرتاب فضاپیما بیشتر باشد جسم در ارتفاع و مدار بالاتری نسبت به سیاره قرار می گیرد که از همین مسئله برای پرتاب ماهواره های گوناگونی که می بایست در مدارهای مختلفی قرار بگیرند استفاده می شود.
به طور مثال اگر یک فضاپیما با سرعت 8 تا 11 کیلومتر در ثانیه حرکت کند در یک مدار بیضوی گردش خواهد کرد. اگر سرعت بیشتر از 11 کیلومتر در ثانیه شود فضاپیما از دام گرانش زمین به کلی رها شده و در مداری جدید و اینبار به دور خورشید گردش می کند.
همانطور که در گفته شد سرعت فرار نسبت به بزرگی و نیروی گرانش اجرام آسمانی متغییر است به گونه ای که سرعت فرار بر روی سیاه چاله ها از سرعت نور هم بیشتر است (سرعت نور حدود KM/S 300000 است) و این به خاطر گرانش فوق العاده زیاد سایه چاله ها است و به علت اینکه نوری از آنها به ما نمی رسد نمی توان آنها را در طیف مرئی مشاهده کرد اما اگر سیاه چاله عضوی از یک سامانه دوتایی باشد غول سرخ همتای آن می تواند در آشکارسازی آن موثر باشد . میدات گرانشی بسیار قوی سیاه چاله مقداری ماده از قسمت خارجی غول سرخ در حال انبساط را جذب می کند . وقتی این ماده به سوی سیاه چاله روان می شود به قدری متلاطم است که پرتو X (ایکس) تولید می کند.( غول سرخ ستاره ای است متورم که لایه های خارجی آن منبسط شده و دمای آن نسبت به ستارگان جوان کمتر بوده و سوخت هیدروژنی آن کم شده و رو به اتمام است و ممکن است از طریق یک انفجار نو اختری منفجر شود ).

به گزارش سرویس دانش و فناوری برنا، سازمان فضایی آمریکا تصمیم گرفت پس از بازنشستگی تمام شاتل‌های خود برای سفرهای آتی، فضانوردانش از فضاپیمای اوریون استفاده کند. مقامات ناسا از طرح‌های فضاپیمای اوریون استفاده می‌کنند تا کپسول MPCV (وسیله نقلیه چند منظوره) را بسازند.

بازگشت اولین شاتل روباتیک و بی‌سرنشین ایالات متحده از مأموریت 7 ماهه برای نیروی هوایی آمریکا در مدار زمین به پایگاه هوایی وندنبرگ در کالیفرنیا نیز نتوانست رازهای این مأموریت سری را برملا کند.

شاتل تمام‌خودکار X-37B متعلق به نیروی هوایی ایالات متحده که بیش از 220 روز در مدار زمین حضور داشت، به زمین بازگشت. ایکس-37بی که در پایگاه هوایی وندنبرگ در کالیفرنیا فرود آمد، اولین شاتل تمام‌خودکار آمریکایی است که تا مدار زمین پرواز کرده و به سلامت به پایگاه برمی‌گردد.

به گزارش نیوساینتیست، این فضاپیمای کوچک که تنها 9 متر طول دارد و یک‌چهارم اندازه شاتل‌های فضایی کنونی است، محفظه حمل باری دارد که شبیه به آنها طراحی‌شده و به اندازه یک کامیونت است. ایکس-37بی می‌تواند روی باند پرواز فرود بیاید و به همین دلیل استفاده از آن ساده‌تر است و به دفعات می‌تواند به فضا ارسال شود.

خلاصه مقاله

: شاتل فضايي، وسيله هوافضايي منحصر به‌ فردي است كه ايالات متحده براي ماموريت‌هاي فضايي سرنشين‌دار خود از آن استفاده مي‌كند. بيش از دو دهه از عملياتي شدن اين سامانه مي‌گذرد. اين وسيله به نوعي نمادي از فناوري هوافضاي آمريكاست. شاتل فضايي در طول عمر عملياتي خود ركوردهاي فضايي بي‌شماري را ثبت كرده است. تزريق ماهواره در مدار، تعمير يا تغيير مداري ماهواره در فضا و پشتيباني ايستگاه‌هاي فضايي عمده ماموريت‌هايي بوده است كه شاتل تاكنون انجام داده است. شاتل تاكنون دو سانحه مرگبار را

در انتهای برنامه آپولو مقامات ناسا برنامه آینده فضایی ایالات متحده را بررسی می کردند. در آن زمان فضانوردان و تجهیزات توسط موشک های یکبار مصرف به فضا ارسال می شد و آنها به وسیله ای مطمین و کم هزینه نیاز داشتند که بتوانند از آن چندین بار استفاده کنند

در ساعت 9:32 دقیقه ی صبح 16 ژوئیه ی 1969 موشک قدرتمند ساترن 4 که حامل سفینه ی آپولو 11 بود از ایالات متحده ی آمریکا به مقصد ماه پرتاب شد . با رسیدن به ارتفاع 60 کیلومتری زمین موشک مرحله ی اول جدا شد و سپس در 185 کیلومتری سطح زمین ، موشک های مرحله ی دوم و سوم هم از بدنه جدا شدند تا موشک مادر در مدار زمین قرار بگیرد .

از راست به چپ : باز آلدرین ، مایکل کالینز و نیل آرمسترانگ